سحرگاهــــی که من از بوی گل بیدار می گردم ز شوق گل چوبلبل سرخوش ازگفتار می گردم
نه من بی خـــود به گرد خانه ی خمار می گردم عجب نبودکه می می نوشم وهشیارمی گردم
به بزم عشق مست از باده ی اسرار می گردم
تو پنداری که مـن مست از می انگور می باشم به صهـــــبای می انگور، من مخمور می باشم
ز حشر و نشر غفلت دارم و مغـــرور می باشم ز خیل جــــــــــان نثاران سعادت دور می باشم
بحمدالله کــــه من بیزار ازین پنــــــدار می گردم
سری دارم چه میدانی که سردارش که میباشد دلی دارم چه میدانی که دلدارش که می باشد
غمی دارم چه میدانی که غمخوارش که میباشد گلی دارم چه میدانی خــریدارش که می باشد
متاع عاشقی دارم به هــــــــــر بازار می گردم
دلم از کف ربوده دلبر شـــــــــــــــوخ ستمکاری قـــــــــــیامت قامتی، بالا بلندی، سرو رفتاری
عطارد عارضی، زهــــــره عذاری، ماه رخساری ستاره طلعتی، جـــــــــنّت جمالی، بدر دیداری
برای خاطر این گل، به هـــــــــر گلزار می گردم
رخ خــــــــــــوب ترا پروانه ی شمــع شبستانم گل روی ترا مــــــــــــــــن بلبل دور از گلستانم
قـــــد سرو ترا قـُـــــمـریِ بی باغ و بســـــتانم به مکتب خــانه ی عشق تو من طفل دبستانم
به یاد نرگس چشــــــــم تو، من بیمار می گردم
تو ای خورشید عالمـــــتاب، کان ماه دل افروزی نشد روزی کــــه از فیض سرافرازی به فیروزی
به بزم تیره روزان یک شبی شمـعی بر افروزی که تا سازی شب هجــــــران ما را شام نوروزی
بشد عمری که من از غــــم دل افگار می گردم
بران عزمم که از دستت زنم سر بر در شــاهی که دارد آســــــــتین عصمت ات دست یداللهی
امام مطلق عالـــــــــــــــــم ز اوج ماه تا ماهی بلی دارم به کف از بندگـــــــی سر خطّ مولایی
مرید شاه مردانم قلـــــــــــــــندر وار می گردم
گلستان ارم گــــــــــــــردد زمین شوره از بویش بهشت جــــــــاودان گردد فضای دوزخ از رویش
بلی حبل المتین دین بود هــــــــر تار گیسویش بنای کعبه ی دین را بود محــــــــــراب، ابرویش
به کویش می شودعمری که من زوار می گردم
علی دین وعلی ایمان،علی حجت، علی برهان علی روح وعلی ریحان،علی جنت،علی رضوان
علی انسانِ اَلرّحمن، علـــــــی دان علمِ اَلقُرآن علی لؤلؤ،علی مرجان،علی جان و علی جانان
به وقت جان سپردن مست ازین اقرار می گردم
شب رحـــــلت چو بندم بار ازین صحرای ناکامی ز دنیا می گــــــــذارم پای در جنت به یک گامی
به کف دارم من از آغــــــــاز اینگونه سر انجامی به مهر مهر حـــــــــــیدر است طومار نکو نامی
ازین پس تند تر از باد در رفــــــــــــــتار می گردم
به نور عصمت خـــــــــــاتون جنّت زهره ی زهرا فروزان خاطــــــــری دارم به سان بیضه ی بیضا
چه زهرا دخــــــــــــتر خیرالبشر انسیه ی حورا که دارد فضّـه اش فخـــر از شرف بر مریم عذرا
به گردِ بوته ی اینگونه گل، من خـــــار می گردم
به سرتاج کـــــــــــرامت از رسول مصطفی دارد به گردن طوق تبریک از علـــــــی مرتضی دارد
ز میلاد حسن بر آفرینش فخـــــــــــــــر ها دارد به یوم الدین شفاعت از شهـــــــــید کربلا دارد
برای این شفاعت من به هـر کــــردار می گردم
به سودای حسن دارم به کف نقــــد دل و جانی که جبرییل امیـــنش کرده عمـری مهد جنبانی
سرافرازم به این ســودا به بزم منقــبت خوانی چنین گنجــی که من دارم ندارد هـیچ سلطانی
به یاد دوستیِ عترت اطـــــــــــــــهار می گردم
حسین ابن علی باشـــــد امام امجـــد و اسعد سزاوار است ذاتش را درود بی مر و بی حــــــد
ازل در ذات او مدغــــــــــم، ابد در ذات او سرمد به یاد تشنه کامی هـــــــای آن نوباوه ی احمد
لبِ تشنه لب آبم چـــــــــــــو بوتیمار می گردم
مقـــام قــدر زین العــابدین"ع" را کس نمی داند درین وادی کمیت عقــــــل از رفـــتار می ماند
خرد در کنه ذاتش گر کند غــــــــــوری بدان ماند که موری در ته دریا به غـواصــــی سر افشاند
سری دارم درین صحــــــرا پی دستار می گردم
ز بعد عــابدین"ع" باشد محمّـــد حضرت باقر"ع" مرا در دین و دنیا او امـــــــــــــــــــام اول و آخر
چه باقر آن که باشــــد واقف او از غـایب و حاضر بحمدالله که درعشقش چه درباطن چه در ظاهر
به گِرد قطب دین چــــون پایه ی پرکار می گردم
به مهر مهر حیدر تا کـه من دارم به کف محـــضر نمی ترسم ز هول رستخــــیز وپرسش محشر
برات از آتش دوزخ بود در مذهــــــــــــــب جعفر تعالی الله کــــــــــــــــه اندر دوستی آل پیغمبر
به یاد جعــــــــــفر صادق به هر گلزار می گردم
ثنای موسی کاظـــــــــــــــم مگر گوید خدای او وگرنه نیست ای دل مر ترا حـــــــــــد ثنای او
رضای حضـــــــــــــــــرت باری بود اندر رضای او مرا افـــــــــــتاده اندر سر درین وادی هوای او
به امیـــــــــــــد وصالش با دل افــگار می گردم
امام ثامن و ضامن، علـی موسی رضا"ع" باشد به هـــر دردی غــــــبار تربت قبـــرش دوا باشد
مزار فیـــــــــــــــــــض آثارش مقــام اتقیا باشد حــــــــــریم آستانش مطمئن شاه و گدا باشد
به کویش می شودعمری که من زوار می گردم
از آن روزی که سودای تقی برده ز سر هــوشم عجب نبود که باشد شاهـــد مقصد در آغوشم
ز مینای ولایش باده ی توحـــــــــــید می نوشم گدای آستانش را غـــــــــــلام حلقه در گوشم
به دین و مذهب اثنا عشر دینـــــــدار می گردم
به سودای نقی متقــی "ع" تا متقــــی گشتم چـــو خـط اسـتوا در راستی استاده شد پشتم
کلیــــد گنج سلطــــانی کونین اسـت در مشتم عجب نبـود کـه باشد خــــاتم دولت در انگشتم
به ظاهر گرچـه من دیوانه ام، هشـیار می گردم
در آن بزمی که گــــــــــیرد اولیاء و انبیاء مسکن مقام عسکری باشد در آن مأمن چو جان در تن
ز خاک تربت اش تابد فـــــــــــــــروغ وادی ایمن به مدحش گرچــه می باشد زبان طبع من الکن
ز شوق گوهـــــــر وصـفش به دریا بار می گردم
ز هجران رخ مهــــــــــــــدی رخ درماندگی دارم اگر از خــدمت اش دورم به دل شرمندگی دارم
چو نرگس از خجــــالت سر به زیر افگندگی دارم چو قـمـــــری طوق بر گردن نشان بندگی دارم
چو "بلبل" در خـــیالش مست از گفتار می گردم