باز اندر سر مــــرا افــــــــتاده سودای دگر         گشته زنجــــــیر دلم زلف سمن سای دگر

آری آری! عاشقـــــــم بر ماه سیمای دگر         موسی مصر غمـــم، کو طور سینای دگر؟

تا روم بیرون ازین صحــــــرا به صحرای دگر

خاک غربت هر غریبی را کــه دامنگیر شد         رشته ی طــــول امل بر گردنش زنجیر شد

باز غم را عاقبت مرغ دلش نخجــــــیر شد         تشنه کام عشق، سیراب از دم شمشیر شد

آب این سرچــــشمه می ریزد ز دریای دگر

در خور همت نباشد هر جـــــــوان نورسی         بوی هر گل بر نمی آید ز هر خار و خسی

عرصه ی سیمرغ کی گردد مقام کرگسی         مرد این دریای پهـــــناور نباشد هر کسی

شقّ رود نیل خـــواهـد دست موسای دگر

دیده ی خونبار می خواهــــد دل آشفته را         تا کند پر از نسیم آن غنچــه ی نشگفته را

سینه ی پر از صــــدف شاید دُر ناسفته را         رهـــــــرو هشــیار می باید حریف خفته را

ورنه دارد این بیابان جـــــــــاده بر جای دگر

از بن غفلت مخـواه از بتّه ی غم توشه ای         بگذر از دنیا و مافـــــیها، در آ در گوشـه ای

خرمن عمرت تلف شد،دست زن برخوشه ای         تا به چنگ آری مگــر از بهر عقبا توشه ای

کز پی دنـیای ادنا، هست دنیـــــــــای دگر

از غم روز قیامت یک نفس غـــــافل مباش         بر زمین و مـــزرع دل تخــــم نادانی مپاش

دین به دنیای دنی مفروش برکسب معاش         از برای روز آینده تو کمـــــــــــتر کن تلاش

حیف باشد آدمی را فِکــــــر و سودای دگر

آن خداوندی کــــــه از ابر، آب نیسان آفرید         پیش از خــــلق خــلایق، جان انسان آفرید

روزیِ هر روزه را بس سخـت و آسان آفرید         بعد از آن از جوهــر گل، نسل انسان آفرید

گــــــــــر تو انسانی ترا باید سر و پای دگر

دیده ای کو؟ تا ز کحل معـــــرفت بینا شود         تا دلش آســـــــــــــوده از آلایش دنیا شود

از نسیم صبح صادق غنچـه ی گل وا شود         راستی را یشه کن تا منطق ات گویا شود

زانکــــــــــــه دارد "بلبل" این باغ آوای دگر

چشم عبرت برگشا ای خواجه ازروی تمیز         بر گل روی ندامت شبــــــــنم اشکی بریز

جای شادی نیست این دنیای فانی ای عزیز!         از برای وحشت فــــــــــردای روز رستخیز

دست زن امـــــــــروز بر دامان مولای دگر!

سرو بستان امــــــامت وارث پیغـــــمبری         شاه اقلیـــــــــم سعادت ماه اوج سروری

آسمان داد و دانش، بدر برج مهــــــــــتری         صدر سادات حسیـــــنی دُرّ درج عسکری

مهدی هـــــــــــــادی امام عالم آرای دگر

ای ردای کبریایی بر قــــــــد قدر تو چُست         تارک فخــــــــر ترا تاج "تبارک" شد درست

تاج شاهی بر تو چون زیبنده آمد از نخست         عالم و آدم به قرب حـق تقرّب از تو جست

انبیاء را بود از عشق تو غوغــــــــــای دگر

ای طبیب عافیت! بر درد، درمــانی فرست         بی سرو سامانی ما را تو سامانی فرست

جسم وجان افسرده ایم، ما را، ز نو جانی فرست    نفس کافر کیش را توقیــع فرمانی فرست

کز سر اخـــــــــلاص پردازد به سودای دگر

ای کریم بنده پرور، ای انیس جسم و جان         ای شهنشاه دو گیتی ای امام انس و جان

بر گشا دست دعـــــــا بر خالق پیر و جوان         تا فرو ریزد ز اعجــــــــــاز تو بر اهــل جهان

از سر خــــــوان کرامت، منّ و سلوای دگر

ای به رخ انداخــــته از کاکل مشکین نقاب         تا به کی داری به زیر مـــــیخ پنهــان آفتاب

ز آتش هجـــران، دل احباب یارب شد کباب         بیش از این ای آفتاب معـــدلت رخ بر متاب

تا کند "بلبل" به چشـــــم دل تماشای دگر