غزل (تو ای سرو سهی قامت که از نسرین بدن داری)
تو ای سرو سهی قامت که از نسرین بدن داری ز گل نازکتری یارب کـــــــــه از گل پیرهن داری
برای هــــــــــــرکسی از تاب کاکل دام افگندی به پای هــــر دلی از طره ی گیسو رسن داری
دو شمشیر از دو ابرو داده ای برکف دو زنگی را مگر ای فتنه قصــــــد قتل جان مرد و زن داری
نسیم صبح صادق را اسیر زلف خــــــــود کردی مگر در خطـــه ی مو نافه ی مشک ختن داری
قد از سرو چمن داری، لب از دُر عــــــــدن داری رخ از ماه زمــــــن داری، بر از برگ سمن داری
عجب بدر شب قدری که از انظــــــــــــار پنهانی گهی دردیده می گردی، گهی دردل وطن داری
ز سیمای رخت خورشـــــــید عالم تاب می تابد بدی دور از رخت باد ، عجـــب وجه حسن داری
تو ای بیدادگــر یارب نمی دانم کــه می باشی؟ نگاری چون تومن دارم، قتیلی همچو من داری
کف جودی به فـــــرق بی نوایان گـــر برافشانی روا باشد که در جیـــــــــب کرم گنج کهن داری
بهار است و به گلشن بلبل و گل انجـــــمن دارد قدم کن رنجه گر میـــــــل تماشای چمن داری
ز حسرت خانه ی غیبت برون بخـــــــرام تا بینی هواخواهان دولت را کــــــه در هر انجمن داری
به هر جشنی که بنشینی قیـامت ها بپا سازی به هر قرنی که برخیزی دوصد ویس قرن داری
سواد هفت اقلیــــــــــم جهان را مالک الملکی عمــــــــــــــاد نه فلـک را در ته چاک یخن داری
در اورنگ جـــــهانبانی، تو امــــروز آن سلیمانی که در زیر نگین یک آفــــــــــرینش اهرمن داری
شبی باغمـزۀ بدمست چشم سرکشش گفتم مگر ای شوخ شهر آشواب قصد جان من داری
به صد ناز و ادا شوخـــی نمود و گفت ای "بلبل" در این معنا مگر ای بی وفا با مــن سخن داری
به تیر غمـــــــزه آخر می کشم جان از تن ات آیا مهیا تخــــــــــته و تابوت و کافـــور و کفن داری