زهی جمال جهان گشایت، به هفت منظر چو هــــفت اختر

به صید دلها، به قصد جانها، به هفت کشور کشــیده لشکر

 مهه از جبینت شود هــــــویدا، ز صبح رویت خور است پیدا

دوچشم مست ات دریغ و دردا، گرفته بر کف دو قبضه خنجر

به درج لعل لب و دهــــــــانت، شده ست باری یقین گمانت

که جان عالم فــــــــدای جانت شود چو سازی اگر سخن بر

به چاه غبغب به صـــــد تأسف، فتاده داری هـــــزار یوسف

ترا چه حاجت؟ کـــــــه از تلطّف به قــــتل مردم برآوری سر

به دام زلفت دل دو عــــــــــــــــالم، گدای کویت روان حاتم

تویی سلیــــمان، بر آر خاتم، که تا جـــــهان را کنی مسخر

کف تو ابر و دل تو دریا، سر تو عـــــــــرش و تن تو کرســـی

رخ تو جنّت، قد تو طوبا، خـــــــــــــــط تو رضوان، لب تو کوثر

به قد و خد و دهانت و لب، نمی رسد هـــیچ به هیچ باغی

عــــــــــــذار نرگس، لبان لاله، خــــــــط بنفشه، قد صنوبر

تو شمـــــــــــــــع بزم حریم جانی، تو  نور چشم جهانیانی

ز چشــــــــم مردم چرا نهانی، ز غرفه ی غیب سری برآور

تو شهـــــــــــــریاری، کرم شعاری، تو شهسوار درم نثاری

به هر مریضــی؛ تو غمگساری، به هر غـریبی؛ تو یار و یاور

به باغ عصمت تو آن درختی، که سر کشــیده به نیک بختی

گذشت جانا خزان و سخــتی، رســــــــــــــید بازا بهار دیگر

در انتظار مۀِ جــــــــــــــــــمالت، گذشت عمرم به نامرادی

چه شد کـــــه روز و شبی وصالت، به زندگانی نشد میسر

به شام هجــــــــــــرت ز غم نخفتم، ره خیالت به مژه رفتم

غم فـراقت به هـــــر که گفتم، دلش چو بسمل طپید در بر

غم نوای الم طرازم، در استخوانش فگـــــــــــــــــــند آتش

شرار آهِ جگـــــــــر گدازم، به جســـم و جانش فشانده آذر

دریغ و دردا فغـــــــــــــــــان و فریاد، که زندگانی برفت برباد

دمی به غفلت نکــردمی یاد، ز شام گـــور و ز صبح محشر

به هرزه گـــــــردی به زیر بارم، قــدی چو سرو خمیده دارم

چسان ز خجــــــلت سری برآرم، ز بیــم و هول نکیر و منکر

به آن قدیمی که هست دانا، به آن کریمـــی که هست بینا

به مغز صخـــــــــره، به قعر دریا، به حال مور ضعــــیف لاغر

دمی که عمرم به غــــــــم سر آید، اجل به کینم ز در درآید

چو جـــــــــان شـیرین ز تن بر آید، به ناگواری به روی بستر

من و ولای علی عالی، خلـــــــــــــــــیفة الحق، ولی والی

امــــــــــــــــام مطلق، شۀ موالی، وصیّ احمد، ولی داور

علی که او را خــــــــــــــدا ستوده، مدیح ذاتش نبی نموده

ملک به وصفش زبان گشــوده، فلک به رویش گشاده منظر

خِــــرد به راهــش فتاده از پا، به سان موری به صحن صحرا

به بحر جودش؛ نمی ست دریا،چو قطره در یم، چو ذر درخور

کرم به کویش کم از گیاهی، چه حاجت او را به پادشاهی؟!

تمام اشیاء ز ماه و ماهی، به بحـــــــــــر جودش بود شناور

توانگران جهــــــــــــــــان ز شوقش، دم عطای کف کریمش

زنند هـــــــریک بدین تمنا، به باب فضلش چو حلــــقه بر در

سحاب دستش به گاه بخشش،به حال عالم کندچوجوشش

اگر نماید به بذل ریزش، گـــــــــــــــــدای گیتی شود توانگر

من از سخای کفش چه گویم؟  ره صفاتش چگــــــونه پویم؟

در آشیانی که پرد عنقا،  چگـــــــــــــونه پشه زند در آن پر؟

شبی که احمد به عرش جاکرد،پس از زمانی که دیده وا کرد

نظر به ارض از سوی سما کرد، فتاد چشمش به روی حیدر

دمی که آن شاه به گاهــواره، فـــــــــتاده بودی چو ماهپاره

نشان شصتش به یک اشاره، ز هــــــــم نموده دو پاره اژدر

به هر کلامی؛ علیست دانا، به هر مقامی؛ علی ست بینا

به هر زبانی؛ علیست گویا، به هر زمانی؛ علی ست سرور

به عالم پاک؛ علیست رهبر، به شاه لولاک؛ علی ست یاور

به خطۀ خاک؛ علیست سرور،به فلک افلاک؛ علیست لنگر

ستاره؛ نعـــــل سُم سمندش، فلک؛ اسیر خــــم کمندش

ملک ز اختر کند سپندش، مسیح سازد ز مهــــــــــر مجمر

زهــــــــــــــــــــی سمند سپهر پویه، جهان نورد هژبر مویه

که دیده توسن بدین دورویه،به سیرت اسب وبه صورت استر

به تک؛ براق و به پویه؛ رفرف، به سان اشتر دهان پر از کف

به زهره ضیغم به پا چــــــو احنف، به تن تهمتن به دل دلاور

ستاره چشم و هـــــــــــلال ابرو، پلنگ خشم و غزال پهلو

به جلوه تیهو،به عشوه آهو،به شیوه شاهین،به شیهه تندر

بسیط گیتی؛ پل دو گامش، هـــــــلال و پروین؛ گلِ لگامش

به تند خویی زُحل غلامش، مضـــــیق سیرش سپهر اخضر

چو او به تندی زند تنفس، نظـــــــــــر ز گامش کند تجسس

صبا ز گردش به صـــــــــــد تفرس، خبر رساند به باد صرصر

شکنج زلفش به عــارض ماه، فگــنده جوشـن به دوش دریا

نشان لعلش به سنگ خـارا، نشانده نقشی چو سکه بر زر

زهی جبــــــــــــــین ثمر  صلابت، زهـی مهیب به بر نهایت

زهی نجیب فرس فـــراست، زهـــــــــی شکیل بدیع منظر

زهی ز راکب، زهی زمرکب، زهی ز صاحب، زهی ز اشهب

زهی ز فارس، زهی ز استر، زهی ز دُلـــدل، زهی ز حــیدر

مرا درین باب بدین و تیره ، دوباره ســـر زد به مـــــــدح مولا

ز مشرق دل طلـــــــــــوع مطلع، ز صبح فاطر چو مهر خاور

اگر نبودی وجـــــــــــود حیدر، نداشت زهرا به دهر همسر

ویا نبودی وجــــــــود زهرا، نداشت حیدر به خویش همسر

زنی به عالــــــم بدین جـلالت، کسی به گیتی نشان نداده

به دور گـــــــــــردون ندیده بابی، به سطح گیتی نزاده مادر

ز بود اوشد وجود اشیاء،چه عرش وکرسی، چه ارض وغبرا

چنانکه افعال شوند پیدا، به هــــــــر سیاقی از اصل مصدر

به خلفت او، به عصــــــــــمت او، به خصلت او، به عفت او

نبــــوده حوا، نبــــوده مــریم، نبــــوده ساره، نبــــوده هاجر

ندیده هــــــــــرگز جهان جمالش، بلی! ندارد جنان جـلالش

اگر نبودی علی هـــــمالش به هر دو گیتی نداشت شوهر

شب زفافش بود شب قـــــــدر، به ماه رویش کجا رسد بدر!

بر آفتاب رخش زند چــــــــــــتر، چو بر فشاند ز چهره معجر

دوازده مه، دو گوشواره، به گــوش عـرش اند به زیب و زینت

دگر چه زیبد؟ که ذات خــــــــــــود را کند مزین به زیب و زیور

چوجفت هم شدعلی وزهرا،به شرع احمد"ص" به دین یکتا

ز اختلاط هـــــــــــمین دو دریا، پدید آمد دو دانه گــــــــوهر

یکیست لؤلؤ،یکیست مرجان،یکیست فرقان، یکیست قرآن

یکیست دین ویکیست ایمان، یکـیست جـان و یکیست پیکر

پس از صفات دو سبط احمد"ص" ، کنم ثنای دو شاه سرمد

یکی علــــــــــی و یکی محمد"ع"، دو شهریار فرشته چاکر

به دادودانش، به علم وبینش،به شان وشوکت،به قدروقدرت

یکی شعیب و یکی سلیـــمان، یکی خــلیل و یکی سکندر

پس از وجود امام پنجـــــــــــــم، به هر دو عالم ز بهر مردم

دهـــــــد تجلی فروغ انجم، ز صــــبح روی  جمال جعفر"ع"

ز بعد جعفر"ع" به خلق موسی"ع"، بود امام ستاره سیــما

به طور قدرش هــــزار موسی"ع"، ستاده بر پا به سان نوکر

به باغ نعت شۀ خـــــــراسان"ع"، زنم چو بلبل هزار دستان

روانم از تن برآید آسان، دمی کــــــــــه مدحش بخوانم از بر

اگر بخـــــــــواهد که شیر شرزه، شود مجسم ز نقش پرده

به غمز عینی اگـــــــــــر اشاره، کند تصــــــوّر، شود مصوّر

تقی"ع" که تقوا بود شعـــــارش، به از بهشت برین مزارش

سحر ز گردِ رۀ زوارش، رخ سپـــــــــــــــیده شود مجـــــــدر

ز صبح رویش ازل مجـــــــــدّد، ز شــــــام زلف اش ابد مؤبد

جوار قبر اش بهــــــــــشت سرمد، مقام قرب اش دیار داور

علی هادی"ع" گـر از سخـــــــاوت چو بر کشاید کف کفایت

زند به گیتی دم از خجـــــالت، دل سحــــاب و کف سمنــدر

به خوان فضلش دو گـــــردۀ نان، بود مه و خـــور درین بیابان

عجب نباشد که معــــدن و کان، به جنب جودش بود محـــقّر

نخست صبحی که سربرآرد،جبین به خاک حسن"ص" گذارد

کسی که مدحش به دل نگارد، قلـم به نامش کشد به دفتر

عطارد از جان شود غــــــــلامش، قلم نویسد به لوح نامش

به وقت مردن دهـــــــند جامش، به حکم حیدر ز حوض کوثر

پس از ثنای ائمه ی دین، بیا و بشنو مـــــــــــــدیح شاهی

که دل به سینه طپدچوبسمل، زشوق رویش چوجان به پیکر

امام غایب، جـــــــــــناب صاحب، ابوالغـــرائب، ابوالعــجایب

ابوالمُــــــــــجاهد، ابوالمحامد، ابوالمــــــــفاخر، ابوالمظفّر

عقاب قهـــــــــــــرش چو پر کشاید، دل ستم را به دم رباید

به باز تیهو کند حـــــــــــــــــــمایت، پناه به آهو برد غضـنفر

چو بر نشیند به عزّ و تمکین، به صد صلابت، به خانه ی زین

امین ز سِدره ز بهر تحـــــــــــسین، زبان کشاید، شود ثناگر

 زهــی خجالت، زهی بطالت، زهـی کسالت، زهی همالت

که طبع "بلبل" به بی وقــوفی، به مدح حیدر شود سخــنور