یارب این مهجــــــــور عشرت را وصال یار ده         چون وصــــــــــال یار دادی فرصت دیدار ده

لذت ذوق مـــــــــــــــــرا یارب ازین گفتار ده         یارب این مخمـــــور غفلت را می اسرار ده

همچو آهــــــــــم بر در دلهای روشن بار ده

مدتی شد تا که  مــن فریاد شیری می زنم         در مقــــــام عاشقی دم از دلیری می زنم

خلوتی دارم ز غفــــــلت لاف پیری می زنم         روزگاری شدکه حرف گوشه گیری می زنم

یارب این گفتار را توفیــــــــــــق این کردار ده

دل خموشی را که نفرت ازخیال خلوت است         باده نوشی راکه اندرسرخمار غفلت است

خام جوشی را که ثروت از بروت دولت است         شادنوشی را که حسرت برقماش دولت است

در رفوکاریش از چـــــــــــــشم ضعیفم تار ده

گرگ کافرکیش نفسم یوسف جــان می درَد         پنجـــۀ شرک سرشکم جان ایمان می درد

عقل بر عشقم گـــریبان تا به دامان می درد         خـــــرقه از کوتاهی شوقم گریبان می درد

در لباس عافیت یک پیــــــــــــــرهن ایزار ده

مدتی دیوار بی معــــــــــمار کردی مرحمت         مدتی دیدار بی دلـــــــــدار کردی مرحمت

مدتی رفتار بی مقــــــــــدار کردی مرحمت         مدتی گفتار بی کـــــــــردار کردی مرحمت

روزگاری هـــــــــــــم مرا کردار بی گفتار ده

جامه ی تقوا و اندام تحـــــــمل حاضر است         قوه ی تمکـــین و چلتاز تجمل حاضر است

من تشاء عشق و کجکول تعقل حاضر است         خرقه ی تجرید و نعلــین توکل حاضر است

داده ای سامانم و هـــــــــم قوتی در کار ده

تا به کی چون کوه در صـحرا کسی گیرد قرار         تا به کی چون سرو بر یکپا کسی گیردقرار

تا به کی چون زاغ در مأوا کسی گیـــرد قرار         تا به کی چون داغ بر یکـجا کسی گیرد قرار

همچو اشکم آبروی یکقـــــــــــــدم رفتار ده

تا کجا گیـــــــــــــرم سراغ جغد هر ویرانه را         تا کجا دمساز باشــــــــــم بلبل مستانه را

چند گویم قصه ی شمـــــع و گل و پروانه را         پاس خاطر چنــــــد دارم یک جهان بیگانه را

آشنایی با خــــــــــــــودم در خلوت دیدار ده

در خــــراسان دیده ام یارب شـبی گریان نما         بعد از آن قبرم به خــاک قم و یا کاشان نما

در بیابان نجف خـــــــــــــــاک مرا پاشان نما         در زمین کربلا چشـــــمم فرات افشان نما

در طواف کعـــــــــــــبه ام مژگان زمزم بار ده

می کشم مانند نی از پرده هــــای دل صدا         عندلــیب آسا ز شور و عشق دارم این نوا

همچو "بلبل" روزو شب مینالم ازخوف و رجا         چون حسن می ترسم از مخموری روز جزا

باده ی آمرزش از جـــــــــــــــام استغفار ده