گنج گهر

ای از سخن ات گنج گهــر درج دهن ها          از لطف تو لبریز شکـر ظرف سخن ها

گودال دل از گوهر حمـــــــــــد تو لبالب          از نیشــــــــــکر نام تو پر چاه ذقن ها

گلدسته ی نعـــتِ تو بود در دمن دهــر          خوشبوی تر از نگهت گلهای چمن ها

آنرا که دماغ خرد از بوی تو خوشبوست          فارغ بوَد از مشک غـــــزالان ختن ها

آنان که به کوی تو مقیــــم اند به غربت          در خاطــر شان کی گـذرد یاد وطن ها

از خون شهیـــــــــدان سر کوی فراقت          شد رشک گلستان ارم چاک کفن ها

باز آی به دل تا که به یکـــــــــباره برآیند          از شوق تماشای تو جـــانها ز بدن ها

ای لنگــــــــر توفیق کجایی که در افتاد          کشتی بدن در دم امـــــــواج فتن ها

دریاب که وارفته فـــــــرو توسن بخــتم          در دلدل نیزار طبیـــــــــعت به لجن ها

بی بدرقه ی نام تو صـــــد قافله ی دل          آسیمه سر افتاده در اطـراف مکن ها

ای لطف تو تیمار دو صـــد گونه مصایب          ما را برهان ز آفت اینگـــــونه محن ها

بر زورق بگسسته عنان گرتو کنی لطف       از تار نگه تاب دهد دیده رسنها

لطفـــی که دلم وا رهد از قیــــدِ تعلّق          تا راه به کــــــــــــوی تو برم با تن تنها

آنی کــــــــه توانی به نم شبـنم قدرت          از بیـد دهی میوه و از سرو سمن ها

از ریزش باران سحـــــــــابِ کرم توست          سرسبزی اشجار زمین هابه زمن ها

یارب تو اگـــر لطف و عــــــنایت بنمایی          روید گل "صــدبرگ" به دامان دمن ها

امروز که روییـــــــــــــده به گلزار خیالم          از عشق تو گلهــای پتونی به پتن ها

از دفــــتر گل درس وفا می کند آغاز

"بلبل" به هوای تو به آوای حسن ها